Author :
Abstract
Türk şiirinin özgün isimlerinden Behçet Necatigil, bireysel yalnızlık, gündelik hayatın sıradanlığı ve metafizik arayışlar arasında şekillenen şiir dünyasıyla dikkat çeken bir şairdir. Kendisinin ifadesiyle ‘hikmet burcu’ evresinde kaleme aldığı 1972-1979 şiirlerinde Tanrı kavramı, insanın varoluşsal arayışlarına eşlik eden, kimi zaman sığınılacak bir merhamet kaynağı, kimi zaman da sessizliğiyle şairi düşünsel bir hesaplaşmaya yönelten metafizik bir odak olarak belirginleşmektedir. Söylem analizi yönteminden yararlanan bu çalışma, Necatigil’in söz konusu dönemdeki şiirlerinde Tanrı tasavvurunu incelemekte ve Tanrı’yı kimi zaman sığınılan bir kudret, kimi zaman ise sorgulayıcı bir sessizlik olarak betimleyişini çözümlemektedir. İslami ritüeller çerçevesinde yaşamını sürdüren geniş bir aile ortamında yetişmiş olmasına karşın şairin, teistik Tanrı anlayışını doğrudan taklit etmek yerine daha çok bireysel bir iç dünya deneyimi kurmaya yöneldiği; ritüellere mesafeli durmasına rağmen Tanrı’yla içsel bir diyalog sürdürdüğü anlaşılmaktadır. Bu bağlamda Necatigil’in Tanrı tasavvuru hem metafizik bir sığınma arayışının hem de varoluşsal yalnızlığın bir tezahürü olarak değerlendirilebilir.
Keywords
Abstract
Behçet Necatigil, one of the original names in Turkish poetry, is a poet who stands out for his poetic world shaped by individual loneliness, the ordinariness of daily life, and metaphysical quests. In his poems written between 1972 and 1979, which he described as his “wisdom phase,” the concept of God emerges as a metaphysical focus that accompanies man's existential quests, sometimes as a source of mercy to take refuge in, and sometimes as a silent force that leads the poet to intellectual reckoning. This study, which utilises discourse analysis methods, examines Necatigil's conception of God in his poetry during the period in question and analyses his depiction of God as sometimes a refuge of power and sometimes an interrogative silence. Despite growing up in an extended family environment that lived within the framework of Islamic rituals, it is understood that the poet, rather than directly imitating a theistic understanding of God, tended to construct a more individual inner world experience; that despite his distance from rituals, he maintained an inner dialogue with God. In this context, Necatigil's conception of God can be evaluated as both a search for metaphysical refuge and a manifestation of existential loneliness.
